Η κρίση είναι εδώ, θα χτυπήσει την πόρτα όλων μας και το ερώτημα είναι πώς ο καθένας από εμάς θα αντιδράσει. Ας δούμε, λοιπόν, μαζί τρόπους αντίδρασης που συνάμα θα είναι και τρόποι επιβίωσής μας μέσα στον κυκλώνα που θα μας χτυπήσει.
Ο κουφός, ο λαός λέει ‘Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα...’, δυστυχώς για μας, όμως, αυτός που χτυπάει αυτή την φορά την πόρτα είναι ανυπόμονος όσο και επίμονος. Είναι αποφασισμένος να χτυπάει την πόρτα για όσο χρειαστεί μέχρι τα περήφανα αυτιά μας να τον πάρουν χαμπάρι και να του δώσουν προσοχή. Σε περίπτωση που δεν δει κάποια ανταπόκριση κανείς δεν μας αποκλείει ότι θα μας ρίξει και το σπίτι ώστε να δηλώσει παρόν.
Ο φυγάς, η τάση που επικρατεί περισσότερο στην νεολαία τους τελευταίους μήνες είναι η φυγή. Η Ευρώπη, η Αμερική, η Γη της Επαγγελίας, η κάθε γωνιά του κόσμου πόσο διαθέσιμη και φιλόξενη μπορεί να γίνει, όμως, για τον Έλληνα φυγά; Υπάρχει άραγε καλύτερη ζωή, όχι μετά θάνατον, αλλά έξω από την Ελλάδα της κρίσης των πάντων; Ίσως οι πιθανότητες επιτυχίας να είναι μεγαλύτερες, αλλά και το τίμημα της φυγής εξίσου βαρύ. Δεδομένου της παγκόσμιας οικονομικής κατάστασης άραγε αξίζει τον κόπο;
Ο μαχητής, ακούει το χτύπημα στην πόρτα και πριν προλάβει να πάρει ανάσα την έχει ανοίξει βίαια ώστε να δείξει τις προθέσεις του στον απρόσμενο επισκέπτη από την πρώτη στιγμή. Είναι, όμως, αυτή την φορά ο αντίπαλος στα μέτρα του; Για να βγει στην μάχη κερδισμένος θα πρέπει να συγκρουστεί με τόλμη, αλλά και επιμονή με μεγαλύτερη ένταση από ότι υπολόγιζε και σίγουρα χρησιμοποιώντας το μυαλό του περισσότερο από το κανονικό. Αν τελικά θα νικήσει μάλλον θα το μάθουμε στα σημεία, στην περίπτωση που έχει αποφύγει το knockout.
Ο διπλωμάτης, δέχεται να φιλοξενήσει τον καινούργιο επισκέπτη, τον κερνάει κρασί και κουλουράκια των θηλυκών της ζωής του, κουβεντιάζει μαζί του και παράλληλα κερδίζει χρόνο. Χρόνο να καταστρώσει το σχέδιο του, να αναγνωρίσει την στιγμή που θα κάνει την επίθεσή του, την στιγμή που θα καταφέρει να ξεφορτωθεί την αρμένικη βίζιτα που τον βρήκε. Στόχος του δεν είναι να τσακωθεί με τον επισκέπτη του, αλλά να τον κάνει να πάει σε άλλη γειτονιά αποχωρώντας φιλικά. Ίσως στο τέλος να θέλει να λαμβάνει και καμιά κάρτα του από τα νέα μέρη που επισκέπτεται.
Ο απελπισμένος, κοιτάει το άδειο σπίτι γύρω του, βλέπει την πόρτα του έτοιμη να πέσει ακόμα και με την ανάσα αυτού που θέλει να την χτυπήσει (έστω και αν την λυπάται) και η απελπισία τον πνίγει. Ένα πνίξιμο που μεταφράζεται σε κάθε λογής λογική, παράλογη, βίαιη, θανατηφόρα, σπασμωδική ή διαρκείς αντίδραση. Το σίγουρο είναι ότι οι πιθανότητες του είναι τόσο λίγες, όσο των δελφινιών του Αττικού Πάρκου να ξανακολυμπήσουν σε ανοιχτή θάλασσα.
Το σίγουρο είναι ότι όσο και αν κάθε εβδομάδα τα ΜΜΕ είναι ικανά να μας αλλάξουν την εικόνα για το μέλλον μας, και από εκεί που αρχίζουμε να ξαναθυμόμαστε τις παλιές καλές δραχμές να βρεθούμε ξαπλωμένοι σε μια παραλία λέγοντας την γνωστή φράσει ‘Μπόρα είναι θα περάσει...’, η κρίση είναι εδώ και θα χτυπίσει την πόρτα όλων μας. Αποφασίστε πως θα αντιδράσετε, προετοιμεστίτε κατάλληλα και περιμένετε να ακούσετε το πρώτο χτύπημα... (εκτός αν είστε κουφοί)
