Άλλος ένας παράδεισος χαμένος. Άλλο ένα κομματάκι γης απείρου κάλους χαμένο λόγο βλακείας, λόγο ανικανότητας, λόγω του ότι απλά ατύχησε να βρίσκεται στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα που εγκατέστησε άλλο ένα σύστημα πυροπροστασίας, εκμεταλλευόμενη τα κοινοτικά κονδύλια, στα ΧΑΡΤΙΑ. Δεν τολμάω να φανταστώ την στιγμή που θα πλησιάσω ξανά την άκρη της χαράδρας στο Κουρταλιώτικο φαράγγι για να αγναντεύσω την απίστευτη θέα με τα φοινικόδεντρα. Τα φοινικόδεντρα που είναι ποια ριζομένα μόνο στην θύμησή μας, στην καρδιά μας, στην ψυχή μας. Στην ψυχή μας που καθημερινά μαυρίζει όλο και περισσότερο. Τί κι αν αναζητηθούν οι ευθύνες, τί κι αν εγκατασταθεί νέο σύστημα πυρόσβεσης, τί κι αν γίνει άλλη μια ΕΔΕ. 30 στρέμματα γης ήταν όλα κι όλα και τα καταφέραμε. Τα καταφέραμε όλοι μας οι νεο-Έλληνες, οι νεόπλουτοι και οι νεόπτωχοι, οι βλάκες αλλά και οι έξυπνοι, οι ψαγμένοι, οι εναλλακτικοί και οι εφησυχασμένοι να τα μαυρίσουμε.
Δεν μας μένει πια τίποτα να ευχηθούμε, δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε τίποτα για το μέλλον. Μετά την καταστροφή της Πάρνηθας, της Πελοποννήσου, της Πεντέλης, της Ρόδου, της Σάμου, της Χίου, της Εύβοιας, της Ελλάδας ολόκληρης τι θα μπορούσαμε άλλο να ευχηθούμε; Να μην ξαναγίνει τέτοια καταστροφή; Δεν θα ξαναγίνει! Είναι σίγουρο ότι για τα επόμενα 100 χρόνια δεν θα ξαναγίνει τέτοια καταστροφή στην Πρέβελη γιατί απλά δεν θα υπάρχει φυτό πάνω από ένα μέτρο σε ύψος για να καεί!
Για το μόνο που μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι από την ζωή μας αυτή την στιγμή είναι το γεγονός ότι προλάβαμε να περπατήσουμε έστω και για λίγο στον επίγειο παράδεισο της Πρέβελης πριν η ελληνική βλακεία φτάσει μέχρι και αυτή την απομακρυσμένη γωνιά.
